Training te velde staat voor: laagdrempelig bewegen met plezier, voor iedereen. Maar in dit artikel wil ik laten zien wat Training te velde ook is: een competitieve sportschool. Een sportschool waarin je het beste uit jezelf wilt halen. Waar je kunt presteren met plezier. Want lol hebben in je sport én presteren, dat hoeft elkaar niet te bijten. Sterker nog: hardlopen met plezier is een voorwaarde om hard te kunnen lopen!

Plezier hebben in wat je doet

De basis voor het leveren van een prestatie is dat je gewoon zin moet hebben om te trainen. Dat klinkt als een geweldige inkopper maar dat is het niet. Alleen een doel stellen en dat dan monomaan gaan najagen, daar wordt je niet gelukkiger van. En ook niet een betere sporter. Je kunt wel als mantra – ik wil harder lopen – ik wil harder lopen in je hoofd hebben, je zult er geen meter harder van gaan lopen. Harder lopen is de uitkomst van een proces van graduele groei. Dat doe je niet met een druk op de knop.

De kleine dingen

De basis voor het volhouden van (goed) gedrag is: voldoening halen uit het doén an sich, kunnen genieten waar je mee bezig bent, in het hier en nu. Dat is het gevoel dat ik heb als ik nu een trailrun loop maar voordat ik doelloos kon genieten van een sportieve inspanning heb ik een lange weg moeten afleggen. In mijn studententijd heb ik geroeid. En ik weet nog heel goed wanneer ik dat “Zen”gevoel als roeier voor het eerst had: na zeven (!) jaar roeien. Altijd was ik met die volgende wedstrijd bezig, eerst als roeier later als coach. Ik toerde in een skiff in de ochtendzon over een rimpelloos Maas-Waal kanaal en besefte toen voor het eerst dat ik roeien ook gewoon heel leuk vond. Het gevoel dat je je kracht volledig kunt doorgeven aan de bladen in het water. De versnelling van de boot. De “whoop” bij het loskomen van de bladen. De beheersing van de balans bij het naar voren rijden voor de volgende haal.

Tegenwoordig komt het plezier ook uit de minder benoembare dingen. Door het bos lopen en heel sterk voelen dat je één bent met je omgeving. Het ritueel van het aanklikken van de achterlichten van de fietskar op weg naar weer een leuke training met een van mijn trainingsgroepen.  Als we op matjes liggen op het pleintje bij Castellum tijdens de afsluitende coretraining en de zon doorbreekt. Voelen dat de training in de “flow’ zit. Het ontspannen geklets van “mijn” hardlopers tijdens het inlopen. Is dat de leeftijd? Ik weet het niet. Het is ook een bepaalde mindset.

The only way is up… and down

Dat wil niet zeggen dat het niet kan helpen om een concreet doel te hebben. Als je als doel stelt: het lopen van een marathon kan je dat motiveren om gedurende een langere periode consequent te trainen. Dat houd je echter niet vol als je enige motivatie is: “Ik moét die marathon gelopen hebben”. Als mensen mij benaderen als personal looptrainer en ik merk in het gesprek dat het deze kant op gaat dan ga ik er niet aan beginnen. Als je niet kunt genieten van de weg er naar toe dan wordt het namelijk een kansloze onderneming. Want een marathon loop je niet zomaar. En iedereen die wel eens een marathon heeft gelopen kan je verklappen: het wordt géén rechte weg omhoog. Zie het hele traject als een reis door de bergen, met de bijbehorende pieken en dalen. Want die dalen die komen er. Als je een dergelijk ambitieus doel stelt moet je vooral in de lange termijn denken. Of eigenlijk moet je helemaal niets moeten, je moet het gewoon gaan doen en ondergaan. Kijk door je oogharen naar je trainingsgrafiek: als het goed is zie je de bibberende lijn omhoog gaan. Op die manier kun je ook die mindere (of geen) training relativeren.

Geef niet op

Plezier hebben is ook: in staat zijn om de barrières te kunnen weghalen die dat plezier in de weg staan.  Ik ben ervan overtuigd dat je, als je dat niet kunt, nooit in staat zult zijn om een topprestatie te kunnen leveren. Gouden medailles worden niet behaald door de supertalenten maar door sporters die het niet is komen aanwaaien. Ik zeg niet dat je het bewust moet gaan opzoeken maar een ziekte of blessure is vaak niet de oorzaak dat je je doel niet haalt. Wat veel bepalender is, is hoe je omgaat met de ontstane situatie. Focus je op de dingen waar je op dat moment nog wél invloed op hebt. Je zult er verbaasd van zijn tot waar je dan nog toe in staat bent. Als je traint voor een marathon ben je een half jaar tot een jaar verder, dan kun je echt wel een week zonder trainingen. Zelfs wel twee. En duurt het nog langer dan ontdek je dat je met zwemmen en wandelen je conditie ook nog aardig op peil kunt houden. Geef niet te snel op. Soms komt de hulp uit onverwachte hoek.

Kyoto, 15 december 2019. Finale wereldkampioenschap handbal, Nederland – Spanje. Er staan nog 8 seconden speeltijd op het bord de stand is 29-29. De laatste kans is voor Spanje. Keepster Tess Wester weet wie er gaat gooien en in welke hoek. Ze stopt de bal. En dan maakt de teleurgestelde Spaanse aanvalster een fatale beslissing. Ze blokkeert de uitworp. En een uitworp blokkeren in de laatste 30 seconden van de speeltijd is met de rood eraf en een strafworp voor de tegenpartij. Kende ze de nieuwe spelregel niet? Ik weet het niet. Ik denk eerder dat het een reflex was. Wat blijft is dat één worp bepaalt wie er wereldkamioen wordt. Lois Abbingh slingert de bal keihard in de goede hoek. Nederland wint met 30-29.
Was het toeval dat het kwartje heel vaak de goede kant op viel voor dit team? Ik denk het niet. Dit was een ploeg waar het spelplezier van af spatte. Die elkaar na de slechte wedstrijden (die waren er) elkaar uit de put wisten te praten en er samen weer de schouders onder gingen zetten. En daarmee wordt je uiteindelijk wereldkampioen. Niet door die ene fout van de tegenstander.

Wil je advies of heb je een vraag?

Neem gratis en vrijblijvend contact met mij op via email, telefoon (06 – 11 333 719) of het contactformulier. Ik beantwoord je vraag graag, je zit nergens aan vast.