Op veldtocht met Training te velde

Laatste training van de Sylvestercrossreeks, vier trainingen ter voorbereiding op de traditionele jaarafsluiting op de loopagenda, de Sylvestercross. De groep de keuze gelaten: gaan we de laatste training, zoals gepland, naar het wedstrijdparkoers in de Soesterduinen of toch nog op veldtocht naar Doorn? Het is dus Doorn geworden. Vorig weekend niet gegaan vanwege de code rood- waarschuwing. De alternatieve training rond de vertrouwde Haarrijnse plassen was nat, koud en uiteindelijk toch ook nog best avontuurlijk.

Het begint al goed de auto is stijf bevroren. Zelfs de deuren zijn vastgevroren. Vanaf de verzamelplaats rijden we in colonne naar het Doornse Gat. Oei dat valt niet mee. Was de parkeerplaats tijdens de terreinverkenning bedekt onder een laag sneeuw, een week later is het veranderd in een ijsvloer met schotsen. Het maakt dan niet zo veel uit of je crossschoenen aan je voeten hebt of gewone hardloopschoenen, dit is gewoon spekglad. Ik benoem Francine tot “luitenant” en geef haar mijn reserve Fox 40 fluitje. Ik ga voor de troepen uit, Francine houdt de groep vanuit de achterhoede in de gaten.

Voorzichtig glibberen we naar het uitgesleten pad dat bovenlangs om de kuil loopt. Hier is het goed te doen. In een ontspannen pasje joggen we door de single track. Losmaakoefeningen met uitzicht op de nog steeds besneeuwde kuil. Er komt wat ontspanning in, letterlijk en figuurlijk. Ik besluit de kuil nog even uit te stellen. Dat is het voordeel van een terreinverkenning: je hebt een alternatief. vorige week een leuk rondje ontdekt in het bos. We slaan het bospad in en slingeren omhoog. De zon breekt door. Ochtendnevel. Frisse boslucht. Pad is prima, vorige week was ik na drie passen al doorweekt nu is het een kwestie van enkele plassen ontwijken. Goede keuze coach.

Weer beneden draaien we dan toch de kuil in. De asfaltweg is een ijsbaan. De helft van de groep kiest voor het besneeuwde gras maar ook dat loopt niet echt lekker. Oude sneeuw, de bovenlaag is gesmolten en weer opgevroren, je moet je als het ware vooruit breken. Miriam gaat onderuit op het asfalt. Plan was om een piramide-interval te lopen op het circuit in de kleine kuil, dat gaan we dus niet doen. Veiligheid voor alles. Terug naar de grote kuil.

Over de sneeuwvlakte naar het heuveltje met de speeltuin. Ik laat de Sylvestercrossers via een uitgesleten zandspoor omhoog klauteren en via de achterkant van de heuvel weer naar beneden rennen. Vervolgens via een steile klim onder het prikkeldraad door de kuil weer uit. Dit is meer een training voor een trailrun in de Ardennen dan voor de Sylvestercross maar je moet wat en ik wil zo snel mogelijk de kuil uit. Het is zwaar maar nog net te doen. Zelfs de loper die had aangegeven op te zien tegen deze training doet het hartstikke goed. Je moet dit soort dingen ook gewoon een keer ervaren hebben om te weten dat je het kunt. En dat het stiekem heel leuk is om te doen.

Op naar het echte werk: de grote zandheuvel. Normaal gesproken mul zand maar ook deze is nog grotendeels bevroren. Ik instrueer mijn lopers. Lees het terrein. Vermijd de witte stukken. Terwijl ze de heuvel afrennen zet ik een zigzagparkoers uit met dopjes. De bedoeling is dat ze leren om een steile heuvel minder zwaar te maken door S-bochten te gaan maken. Dat gaat heel goed alleen Brian stort als een ongeleid projectiel naar beneden. Brian is een ervaren trailrunner en het idee was dat hij het goede voorbeeld zou geven. Ach ook wel weer goed voor de groep, een praktijkvoorbeeld dat je altijd gecontroleerd moet afdalen. Gelukkig kan hij er zelf om lachen en hij is zo ervaren dat hij dit ook wel weer goed weet op te vangen.

We lopen nog een keer het bosparkoers. Dat lijkt saai maar soms is het helemaal niet erg om voorspelbaar te zijn; je lopers hebben de route al een keer in de benen en weten wat ze kunnen verwachten. Dat geeft rust. En het blijft gewoon een erg mooi rondje.
Mooi ook om te zien dat er na vier weken een bepaalde routine in de groep komt. Als vanzelf wordt er gestofzuigd; de snelle lopers keren om en sluiten weer aan bij de achterste lopers.

De afdaling naar de parkeerplaats is een mooie rechte lange “loper” en geeft me de gelegenheid om ze nog wat technische aanwijzingen te geven. “Gewoon laten gaan! Maak er een rollende pas van!” Een voor een passeren de lopers. Ik geniet mee. Hier doe je het voor, lekker onbevangen door een bos rennen.

Bij de parkeerplaats zet ik even aan om het toetje voor te bereiden: een estafette met slamballs. Na wat inleidende groepsoefeningen waarbij je ongezien je “core” traint met een slamball van 4kg om een pion en de groep heenrennen en de bal dan bovenlangs doorgeven tot aan de voorste in de rij. Onder luidkeelse aanmoedigingen “slammen” de laatste lopers van de zestallen de bal op de grond.

We sluiten de veldtocht af met de traditionele chocolademelk en ik reik de Training te velde shirts en de certificaten uit. Sylvestercross kom maar op mijn lopers ga je niet meer gek maken, ze hebben alle weersomstandigheden en soorten terrein gezien. Dat certificaat hebben ze verdient en ik hoop dat ze het shirt met trots gaan dragen. De eerste reeks veldtrainingen van Training te velde zitten erop, op naar de tweede reeks. De Koning van Spanje!