Trail des Fantômes “Hivernal” sfeerverslag

In het weekend van 26 en 27 januari is de eerste van de reeks trailrunclinics van Training te velde van 2019 afgesloten met deelname aan de Trail des Fantômes “Hivernal”. Dit is mijn persoonlijke verslag. De citaten zijn van de andere-Training-te-velde deelnemers.

No snow

Met vijf debutanten en één ervaren trailrunner op weg naar de Ardennen voor de wintereditie van de trailrunklassieker Trail des Fantômes. 100% sneeuwgarantie was er beloofd maar dat is een tricky uitspraak als je nog maar één editie hebt georganiseerd. Ik hoop op een winterwonderlandschap. Dit is een van de redenen dat ik voor deze trail heb gekozen. Het weer zit echter niet mee. Er schijnt een flink pak sneeuw gelegen te hebben maar in de stromende regen is dat in één dag weggespoeld. Hier en daar nog een klein wit stukje. Desondanks, heel erg zin in, we hebben drie mooie en goede clinics in de benen; de laatste in ieder geval nog een beetje in winterse sferen, een trail over en langs de bevroren Soesterduinen. En nu met een fijne, diverse groep als uitsmijter dit trailrunweekend!

“Zaterdagmiddag kwamen we met de groep van Training te Velde aan in de Ardennen. Sommige mensen ken ik nog niet, anderen wel. Het is een divers gezelschap, jong en oud, ervaren lopers en minder ervaren lopers. De meesten lopen halve marathon afstanden of zelfs meer. Allemaal stoere mannen en vrouwen met een mooie looptechniek. Dan hebben we natuurlijk nog Edwin, de looptrainer. Ik ben samen met Tom een beetje de vreemde eend in de bijt. We zijn nog niet zo ervaren met het lopen van hardloopwedstrijden. En met trailruns nog helemaal niet, we gaan het voor het eerst proberen. Het lijkt alsof ik als fanatiekeling de enige ben die de finishtijd belangrijk vindt. De rest heeft het er in elk geval niet over. Iets dat ik niet begrijp. Maar goed, het zal wel. We gaan met onze bagage naar het hotel. Ik slaap samen met mijn ‘roomie’ Mireille op een kamer. Nou ja, kamer, het is een krakend zolderkamertje met een twijfelaar. Ik ben een beetje sceptisch, maar Mireille niet. Zij weet wel van aanpakken. Ik vraag haar waarom we geen dekbedden hebben. Ze lacht en zegt dat we onder het kleed moeten slapen dat op het bed ligt. Dat dat vroeger heel normaal was. Ik denk er het mijne van en hoop maar dat ik vanavond zo moe ben dat ik er niet meer over nadenk wie er allemaal onder dat kleed hebben geslapen.”
Maruschka

La Roche en hiver

Inchecken in ons hotel. Typisch Ardens hotel hier is sinds de jaren zeventig niet veel veranderd. Op naar het centrum voor een warme hap. La Roche-en-Ardenne is zo’n beetje het hart van sportief Ardennen; in het zomerseizoen barst het hier van de toeristen maar het is nu uitgestorven. De vorige keer dat ik hier was zag het er heel wat vrolijker uit, dat was met de La Chouffe trail in hartje zomer, we aten toen op een terras aan de Ourthe. De enige overeenkomst is het eten: pasta natuurlijk. Op de Place du Bronze, recht tegenover de tent waar we morgen de startnummers moeten ophalen vinden we een pizzeria. De dames vinden het daarna wel best en gaan cocoonen in het hotel, de mannen gaan nog even een kaartje leggen en een afzakkertje pakken in een bar met locals (“Oú sont les femmes?”). Maar ook wij maken het niet laat.  

Typisch trailrun

Op tijd opstaan. Wedstrijdoutfit aantrekken. Na een copieus ontbijt lopen we door de stromende regen naar het plein. De oude bioscoop van La Roche is ingericht als garderobe. Kleding afgeven en dan door naar de grote witte tent om de startnummers op te halen. Elke afstand heeft zijn eigen kleurbalkje. We hebben het mooi verdeeld: Tom en Maruschka lopen de 12km, Arthur en Mireille de 17 en Jeroen, Onno en ik de 25km.
Ik heb Maruschka en Tom geadviseerd om niet voor de 17 maar voor de 12 te gaan. Tom heeft de halve marathon van Egmond twee weken geleden goed uitgelopen, Maruschka hockeyed op hoog niveau en heeft een supersnelle tijd staan op de kwart van Egmond maar een trailrun, dat is dan toch echt wel even iets anders. Ik reken het qua zwaarte factor anderhalf ten opzichte van een wegwedstrijd. Liever wat korter en een mooie eerste ervaring dan helemaal doodgaan. Triatleet Arthur en schaatser Mireille hebben voor de middenafstand gekozen en dat vind ik een verstandige keuze. Jeroen heeft al meerdere (lange) trails in de benen die loopt met Onno en ik de 25km. Ik zal niet snel een debutant aanraden om voor zo’n zware trail gelijk voor de langste afstand te gaan maar bij Onno heb ik er alle vertrouwen in gezien zijn prestaties op de halve marathons van Linschoten en Egmond maar vooral wat hij liet zien tijdens de trailrunclinics.

Hoe zwaar is de Trail des Fantômes “Hivernal”? het geeft te denken dat de langste afstand hier “maar” 25km is; meestal is dat zo’n 40km. Maar wel met een vergelijkbaar aantal hoogtemeters – 510 voor de 12km, 650 voor de 17km en 1.050 voor de 25km. En 40km dat is dan ook maar relatief. Voor trailruns is de Sky letterlijk de Limit. Sommige grotere lopen zoals de Veluwezoomtrail kennen routes van 50 of 100km.  En wil je voor een echte ultra-ervaring gaan dan ga je naar de Alpen en doe je mee aan een meerdaagse trail zoals de befaamde Dolomiti dit Trenta trail  Maar we zijn nu in Belgisch Luxemburg en dit is een mooi begin van het trailseizoen.

Onderweg!

Het is gezellig druk in de tent en op het pleintje. Een bont gezelschap, veel gelooide koppen. Trailruns kenmerken zich  door een ontspannen sfeer, het is echt niet te vergelijken met grote loopevenementen zoals de Dam tot Dam of de Zevenheuvelenloop. Het aantal deelnemers is beperkt en, op een klein groepje elitelopers na, zijn de deelnemers niet bezig met een strakke tijd neerzetten. Het is gewoon uitlopen en genieten.

De 25km lopers mogen als eerste vertrekken. Pats niks warming-up je mag gelijk aan de bak. Het eerste stuk is nog verhard maar het gaat 3 kilometer steil omhoog. Op sommige stukken is het hellingpercentage meer dan 25%. Nu al spijt van mijn wintertight korte broek had best gekund. Ben benieuwd hoe mijn lopers dit ervaren, dit soort heuvels vind je niet in Nederland, zelfs niet in Limburg.

 “Aan de start in la Roche een select groepje echt fitte mannen en vrouwen. Dan volgt direct een bizarre klim het dorpje uit. Hoe ga ik dit ooit 25 km volhouden?”
Onno

“De eerste km’s van de trail waren hels (steil). Na deze eerste pittige beklimming alleen maar genoten van het spectaculaire parcours en de prachtige omgeving.”
Tom

“De eerste heuvel is meteen een pittige, we vallen half stil, ik denk ineens, misschien red ik die 12km wel niet. Ik begrijp ineens waarom niemand het had over streeftijden. Vooraf dacht ik dat ik die 12 km misschien wel tweemaal zou kunnen lopen. Ondanks de steile heuvel voel ik dat mijn benen een goede dag hebben. Dat is altijd mooi meegenomen. Ik kijk om me heen of andere mensen er ook moeite mee hebben. Dat is zo en ik ben gerustgesteld”.
Maruschka

 We duiken het bos in. Even op adem komen en dan gaat het op-en-neer over karrensporen, langs kale akkers met een weids uitzicht over de dampende bossen. Yeah dit is trailen!

De eerste steile klim door het bos. Ik maan Onno om, net als de lopers voor ons, te gaan wandelen. Hier omhoog rennen is waanzin dat is net zo iets als de Mont Ventoux proberen te beklimmen op het grote blad. Alleen onervaren trailrunners doen dat. Één keer.  En dan hebben ze hun lesje wel geleerd. Een trailrunnen volbrengen is een les in geduld en leren zuinig met je energie om te gaan.

We slaan rechtsaf een asfaltweg op die glooiend naar beneden loopt. Ter afwisseling ook wel weer fijn en je kunt even bijkomen van de geleverde inspanningen. Links door de bomen zie ik het dal waar de start van de La Chouffe trail is. De weg is lang en recht en overzichtelijk, inmiddels heb ik ongezien een behoorlijke snelheid ontwikkeld. Dan zie ik een geel bord met een pijl rechts van de weg recht omhoog het bos in wijzen. Geen pad maar de pijl staat er toch echt. Zou je hier echt… niet nadenken nu. Ik spring op het steile talud en graai naar de eerste de beste boomwortel. Ja ik zie hier echt mensen omhoog gaan. Ik hijs me op en begin aan de beklimming. Die gaat recht omhoog door het bos. Ver voor over leunend duw-strek ik me naar boven. Pure krachttraining dit.

“Ik geniet vooral van het klimwerk. Kleine, korte pasjes en niet wetend wat voor een mooi uitzicht je straks boven hebt. Lekker klauteren, ik voel me weer kind. Herinneringen uit mijn tienertijd komen boven van buitenspelen in het bos. Hutten bouwen, klimmen en stampen in de plassen.”
Maruschka

Deurdonderen

Twee grote knalgele borden kondigen een technische intermezzo aan: de Scott “Enduro”. Dit is te vergelijken met een klassementsproef tijdens een rally;  een apart getimed segment waarop, volgens de beschrijving van de organisatie “stevig geknald kan worden.” Er is een afdaling en verderop in het parkoers een klim. 600 meter gaat het steil naar beneden tussen de bomen. Er is niet echt een pad je springt-glijdt naar beneden, stenen en boomwortels ontwijkend. Hoe voelt dat, denk aan een afdaling met een downhill fiets. Alleen ben je nu zélf die fiets. En heb je geen beschermende kleding aan. Je doet dit in een mengeling van vrees en euforie. Heel scherp moet je zijn en tegelijk ontspannen.
Het gaat angstig hard. Geen tijd om na te denken je moet echt ín het moment zitten. Mantra in mijn hoofd dat ik mijn lopers heb meegegeven: “ kijk dichtbij–kijk vooruit-kijk dichtbij-kijk vooruit. Ik heb niet het gevoel dat ik als een stakkertje naar beneden ga maar wordt links en rechts ingehaald door jongemannen die met het handje aan de grond links-rechts om de bomen slalommen. De andrenaline spuit uit mijn oren als ik de finishplaten voorbij stuif. Blij dat ik heel beneden ben gekomen. Niet echt mijn ding ik ga liever omhoog. Ik heb zo’n slalom-afdaling als standaard onderdeel opgenomen in mijn introductiecursus trailrunnen  maar ik besef nu dat dit nog een slap aftreksel is van een echte enduro. Vooral erin houden dus.

“De meeste indruk hebben de afdalingen over de smalle steile rotspaden met soms losliggende keien gemaakt. Hoewel ons tempo heel behoorlijk was, werden we daar voorbij gesneld door kamikazepiloten die zich supertechnisch en 2x zo snel van de bergen afstorten. Dat wil ik ook! “
Onno

Alleen verder

Vlak voor de verzorgingspost moet ik Onno laten gaan. Nog 15 harde kilometers. Ik zou dat gat nú nog kunnen dichtlopen maar ten koste van wat. Heel blijven is het adagium morgenvroeg om half acht heb ik al weer een personal looptraining staan.  En daarna gewoon weer een volle sportweek.  O.k. het is een gymdocent, en hij is tien jaar jonger. Dat verzacht de pijn. Een beetje. Maar let’s face it Onno is gewoon sneller. Dat hij snel was dat wist ik na zijn 1:23 op zijn eerste halve marathon maar ik had niet verwacht dat hij me er zou uitlopen op zijn eerste trail, en zeker niet al zo snel. Ik zie hem nog even terug bij de verzorgingspost bij de brouwerij van La Chouffe. We delen zwijgend een reep. Onno is gelijk weg ik neem de tijd. In mijn achterhoofd denk ik: wacht maar mannetje, ik ga je nog wel terugzien. Een trailrun van 25 kilometer is toch even wat anders dan een halve marathon op asfalt. Maar dat gebeurt niet. En ik vind het ook wel weer mooi dat dit niet lukt, goed ingeschat dus om hem mee te nemen als loopmaatje.

Bij de verzorgingspost was ik behoorlijk uitgeput, en ik was niet de enige, zwijgend propten we dankbaar de klaargezette energiehapjes en drankjes- zelfs pannenkoeken hadden ze gebakken (!) – naar binnen.”
Mireille

Loopgraven

We slaan een hobbelig pad in met grote keien. Meer een bedding van een rivier dan een pad eigenlijk. In het begin ontwijk ik nog de kabbelende stroompjes water maar de stroompjes worden stromen en ik laat het koude smeltwater in mijn schoenen lopen. Verspilde moeite om dat te blijven ontwijken.

Een mooi stuk langs een bosbeek. Ik waan me in Canada. Geniet. Wat is dit toch gaaf ik ga echt op in de omgeving. En wat is het een afwisselend parkoers dat we voorgeschoteld krijgen. Het heeft alles, een stukje skyrunnen, een doorwading, ijsplaten en modder. Veel modder. Blij dat ik gekozen heb voor de trailschoenen met het meeste profiel.

“Na een tijdje raak je in een soort van trance en volg je op de automatische piloot de zwarte pijlen op de gele ondergrond. Vanaf een steil pad gaat het plotseling nog een keer omhoog, nog steiler, en heeft de kleur van blubber de echte kleur van je schoenen al geheel overgenomen. En door gaat het.
Voor mij doemt een nieuw hoogteverschil op bedekt met een egale laag donkerbruine blubber. Ik haal een medeloopster in en achter mij hoor ik nog iemand de eerste stappen zetten in de zuigende bruine substantie. Bij mijn eerste stap zakken mijn schoenen bijna helemaal in de blubber. Met handen en voeten klunen we omhoog. Totdat plotseling de bodem onder mijn rechtervoet lijkt te zijn verdwenen, mijn been verdwijnt tot onder de knie in de bruine soep. Ik val naar rechts en zie dat de loopster naast mij in spiegelbeeld dezelfde soort buiteling maakt. korte lach van herkenning. vervolgens zwoegen we naast elkaar onze weg naar boven.”
Jeroen

Op handen en voeten

De Enduro omhoog. Dat gaat echt heel lekker merk dat ik nog wat overheb. De meeste deelnemers wandelen maar ik houd het tot bovenaan vol om een soort van te blijven rennen. Nu is het eigenlijk alleen nog maar naar beneden.

 “Uitzicht op een helling recht voor me waar het leek alsof men tegen een muur opging, moest ik daar ook echt omhoog? Op handen en voeten dus maar, om niet uit te glijden!
Mireille

Chocoladecake en rijstepap

Een recht goed begaanbaar pad tussen de bomen. Hoe ver is het nog? Een kilometer of vijf. Ik trek het gas nu echt open. Zou ik Onno nog kunnen inhalen? Bocht naar rechts. Het gaat nu onmiskenbaar naar beneden. Het laatste stuk is dezelfde asfaltweg omlaag waar we zijn begonnen. Nu heb ik wel een beetje spijt van mijn schoenen. O.k. maximale grip maar het zijn “racekuipjes” zonder enige demping. Harder en harder gaat het. Probeer het op te vangen met mijn bovenbenen maar de zwaartekracht is sterker en ik kan niet voorkomen dat ik mijn tenen stukloop tegen de voorkant van mijn schoenen. De opgewonden stem van de commentator bij de finish wordt luider en luider. Laatste bocht en onder de opblaaspoort door. Blij dat ik er ben. Onno snel gevonden die is 5 minuten voor me gefinished net onder de 2:40. Hoe moet je dat plaatsen de eerste loper finishte net boven de 2 uur de laatste loper is dan nog 3 uur onderweg. Superlekker gelopen was wel zwaar maar ik weet nu al dat ik hem goed ga verteren. We duiken de warme tent in en ik doe me te goed aan de uitgebreide catering. Onderweg alleen dat halve reepje naar binnen gewerkt en bij elkaar ongeveer een liter water en sportdrank gedronken. Ik schuif achter elkaar een stapel Tucjes, een handvol rozijnen, twee plakken chocoladecake, een pannenkoek en een bakje rijstepap naar binnen. Zo het tankje is weer vol. Het traditionele biertje laat ik maar zitten.

 “Na 18,5 kilometer en bijna 700 hoogtemeters overwonnen te hebben denderde ik La Roche weer binnen. Want het steile begin was nu een heerlijke afdaling. Het was gelukt, woow, op naar de volgende trail!!”
Mireille

“Het was mijn eerste officiële trailrun : de Fantomes Hivernal in La Roche. Niet te makkelijk beginnen dacht ik. De ‘sneeuwgarantie’ viel in het water, de sneeuw was inmiddels weggeregend. Maar ondanks dat was het prachtig. Volgend jaar zeker weer!
Onno

“Met vertrouwen dat ik ging finishen gestart maar toch (enigszins) gespannen wat te ervaren. En het was heerlijk: een klein groepje deelnemers met weinig onderlinge rivaliteit. Lopen in een mooie omgeving, lekker uitdagend door de hoogtemeters en de modder. Dit is echt veel leuker dan de average middle-of-the-road run. Kortom, smaakt naar meer (maar eerst weer een mooi triathlonseizoen!)”
Arthur

 “Ik ben een fan van hardlopen, altijd al geweest. Hardloopkloffie aan, de deur uit, verstand op nul en lopen maar! Als ik loop denk ik nergens aan en kom ik op de mooiste plekken. Dat het mogelijk was om er nog meer van te gaan genieten had ik niet verwacht, toch gebeurde het! De leuke mensen, de schitterende omgeving, mijn eerste trailrun ervaring en de goede zorgen van Edwin, het was al met al een topweekend! Wanneer gaan we weer?!”
Maruschka

Zin gekregen om zelf mee te doen aan een trailrunevenement?

Op de trailrunpagina  vind je een overzicht van de clinics en trailruns. Of wil je eerst meer informatie? Neem gratis en vrijblijvend contact met mij op via email, telefoon (06 – 11 333 719) of het contactformulier. Ik beantwoord je vraag graag, je zit nergens aan vast.
[ninja_form id=1]