Not a Natural Born Runner

Oorspronkelijk bericht ——–Van: Milo Datum: 24-11-19 15:35 (GMT+01:00) Aan: Edwin <Edwin@trainingtevelde.nl> Onderwerp: Re: Je hebt een contactbericht ontvangen van Milo!

Hallo,
Ik wil mij voorbereiden op de defensie selectie/keuring voor een functie bij de Koninklijke Marechaussee. Deze zal waarschijnlijk rond februari/maart 2020 gaan plaatsvinden. Is het mogelijk om hiervoor een persoonlijk traject te volgen en kan ik eventueel een proefles volgen om te zien of het klikt en bevalt?
Met vriendelijke groeten van je website!

Van: Edwin Edwin@trainingtevelde.nl LINK Edwin@trainingtevelde.nl
Verzonden: zondag 24 november 2019 12:02
Aan: t…….com
Onderwerp: Re: Je hebt een contactbericht ontvangen van Milo!
Hallo Milo,
Dat kan. Vergelijkbare maatwerktrajecten heb ik eerder gedaan. Proeflessen doe ik alleen met groepstrainingen. We kunnen wél een losse training afspreken. 1:1 dus. Ik kan dan inschatten waar je nu staat en hoe we een eventueel begeleidingstraject kunnen inrichten.

Vriendelijke groet, Edwin

Woensdag 27 november Castellum Hoge Woerd
Dat moet ‘m zijn, een lange slungel met een hoody. Onwennige kennismaking. Het gesprek komt moeizaam op gang. Er komt gewoon niet zo veel uit. Even schakelen voor mij, de meeste van mijn sporters zijn extravert dit is gewoon een heel introverte jongen. Rustig en serieus.
Wat doe je aan sport? Twee keer per week baantjes trekken in het zwembad. Zo nu en dan beetje fitnessen. Heeft geen loopervaring, tot zijn 16e op laag niveau gevoetbald. Wat moet je lopen op de Coopertest? 2400 meter. 2400 meter in 12 minuten, dat lijkt een haalbare afstand voor een gezonde kerel van 19. Want er staat wel wat. 1.90m kilootje of 85 goed geproportioneerd, mooie kop erop. Zal het goed doen in uniform. “Ga maar gewoon lopen we zien wel hoe het gaat”. We lopen richting Het Lint. Na drie passen heb ik het al gezien. Dit is geen hardloper. Grote, trage passen, schouders slingeren heen en weer. Vrijwel vanaf het begin een zware ademhaling. En hard gaat het niet. Hij houdt het 6 minuten vol. We wandelen rustig verder. Ik kijk op mijn horloge. Iets meer dan 800m. Hij moet dus 2x zo lang en 3x zo ver gaan lopen. Wanneer is die test? Maart. Snelle rekensom in mijn hoofd- december, januari, februari – drie maanden. De fysieke test van Defensie is niet alleen hardlopen je moet ook nog met zware gewichten gaan slepen en marsen met een bepakking. Dat moet ik dus nog meenemen in het trainingsschema. Maar ik weet nu al dat de Coopertest de grootste uitdaging gaat worden. 12 weken het zou moeten kunnen maar dan is er geen enkele marge er mag echt helemaal niets mis gaan onderweg. Maar deze jongen… hij heeft wel iets. Ik vind het een prettig ventje om mee te werken. Dat speelt zeker mee bij mij een personal training traject, het vraagt heel veel van de sporter en de begeleider dan is het wel zo fijn dat je elkaar een beetje ligt. Ik geef aan dit ik het wel wil proberen maar dat een voorwaarde is dat ik het hele traject goed met zijn ouders doorspreek. Want ik heb het gevoel dat dit vooral een idee van zijn ouders is en niet van Milo zelf.

’s avonds wordt ik gebeld door de vader van Milo. Een politieman dat schept al gelijk een band. Het is een open en prettig gesprek, we begrijpen elkaar. Ik leg hem uit dat het een intensief traject gaat worden dat heel veel van Milo gaat vragen en dan ik geen garantie op succes kan geven. Maar dat ik volkomen eerlijk zal zijn als ik denk dat het er niet in zit. Ik ga het niet nodeloos rekken. Aan het einde van elke maand komt er een go/ no go gesprek.
Ik spreek uit hoe ik het traject voor me zie. Milo moet echt aan de bak het wordt een fulltime trainingsprogramma. Zwemmen laten we erin dat is een prima aanvulling op het hardlopen, dit is wat hij leuk vindt en je kunt hier ook heel goed je conditie mee opbouwen, zonder de stootbelasting van het hardlopen. Maar dan moet er wel echt wat gaan gebeuren in het water. Één training rustig baantjes trekken o.k. maar de tweede zwemtraining wordt flink doorzwemmen. Daarnaast drie krachttrainingen: een coretraining, een personal training en een groepstraining: de Conditie & Kracht Plusgroep op de dinsdag. De coretraining is de vaste set waarmee ik de Conditie & Krachttrainingen afsluit. Dat mag hij thuis zelf doen. Met de personal training kan ik in alle rust heel gericht gaan werken aan het verbeteren van de grondmotorische vaardigheden; op basis van het “loopplaatje” verwacht ik dat er hier nog veel winst uit valt te halen. Gemakkelijker bewegen, daar heb je baat bij, in alles. Ook de groepstraining is een heel bewuste keuze. Het is goed voor zijn ontwikkeling om in een groep te werken, dat zal hij bij de Kmar ook moeten doen. Maar het is vooral leuk en motiverend om in een groep te trainen.

En er moet natuurlijk ook hardgelopen worden. Dat wordt “maar” twee keer: een langzame duurloop en een snelheidstraining. Meer lopen met iemand zonder loopachtergrond is vragen om blessures. En zelfs dit is riskant voor een loper als Milo hij zal echt heel snel veel netter moeten gaan lopen. Het accent zal daarom in het begin vooral liggen op het verbeteren van de looptechniek.

Ik krijg een akkoord om dit uit te gaan werken. Ook voor mij is dit best spannend ik ga Milo drie maanden lang vier keer in de week zien, zo intensief heb ik nog nooit iemand begeleid.

Maandag 2 december Castellum Café
Intakegesprek met Milo. We nemen in alle rust het schema door. Wat zijn het voor trainingen, hoe voer je die uit, waarom herstel zo belangrijk is, wat en wanneer eet je, het bijhouden van een trainingslogboek. Dat gaat nogal ver het komt aardig in de buurt van een leefstijlprogramma maar dat is nodig als je kijkt waar hij nu staat en waar hij in relatief korte tijd naartoe moet. Het is belangrijk dat hij het snapt, zich er in herkent en zich eraan committeert.

Donderdag 5 december UVV
Eerste opnames loopbeweging. Dat heb ik echt nodig om Milo gericht te kunnen begeleiden. De rest van de training wisselen we stukjes hardlopen af met wandelen. Ik geef hem steeds een richtpunt mee. “Tot de paaltjes”. “Maak de minuut vol”. “in ieder geval tot het hek”. Hij loopt voorbij het hek. Hard gaat het niet maar er zit meer pit in dan ik dacht. Deze jongen wil er echt wel voor gaan.

Donderdag 9 januari Park de Hoge Weide
Eerste Coopertest. Waarom hebben we hier afgesproken de echte Coopertest zal gaan plaatsvinden op een atletiekbaan. Je loopt dus rondes van 400 meter. Het rondje om de schommelheuvel in Park de Hoge Weide is 397 meter. Dat weet ik omdat ik het met een loopwieltje heb uitgemeten. Deze test komt veel te snel we zijn nog maar goed en wel op weg. Heb Milo erop voorbereid: je gaat het niet halen. Daar gaat het ook niet om, het is een eerste kennismaking; het idee is dat we de Coopertest in zijn “sportgeheugen” gaan zetten. 400 meters in 12 minuten, dat is 6 rondes lopen, elke ronde in 2 minuten. Kijk maar hoe ver je komt. Ik haas Milo een rondje om hem te laten ervaren hoe hard 2 minuten per ronde is. Loop hem in 1:45 veel te hard valt niet mee om beneden mijn natuurlijke loopsnelheid te lopen. 2 minuten over de 400 dat is een pace van 5:00 dat zal ongeveer mijn marathonsnelheid zijn.
Nu mag Milo zelf. De eerste ronde gaat in 1:50. Dat doet hij beter dan de coach! Mooi dan weet hij nu hoe hard dat is, en dat hij dat gewoon kan. De tweede ronde is al ver boven de 2 minuten de derde ronde loopt de tijd nog veel verder op. Dat is ook niet raar als je bedenkt dat hij amper een kilometer achter elkaar kan hardlopen. We breken de test af. Het heeft geen zin om door te gaan dit heeft geen enkel trainingseffect en is alleen maar slecht voor de motivatie. Maar houd er toch een goed gevoel aan over. Milo heeft nu ervaren wat het is om op het vereiste tempo te lopen. En dat heeft hij zélf gedaan.

De Coopertest
De Coopertest is vernoemd naar Kenneth Cooper, een arts die in de jaren 60 Amerikaanse ruimtevaarders begeleidde. Hij kwam na verschillende onderzoeken tot de conclusie dat er een sterke samenhang is tussen de maximale zuurstofopname (in je bloed) en de afgelegde afstand in twaalf minuten. na ongeveer 12 minuten stijgt de hartslag niet verder en ontstaat er een steady state. In begrijpelijke taal voor de testuitslag heeft het niet zo veel zin veel verder te lopen.
Inmiddels wordt de coopertest in vrijwel de gehele sportwereld en op scholen gebruikt omdat het een snelle en betrouwbare manier is om iemands basisconditie te bepalen: uit de afstand die iemand in 12 minuten loopt kan je heel eenvoudig zijn of haar conditiepeil afgelezen. Met behulp van een tabel kun je opzoeken wat je relatieve score is (van ‘zeer slecht’ tot ‘zeer goed’).

Vrijdag 27 december UVV
Personal krachttraining. Normaal gesproken gaan die heel goed, Milo is behoorlijk sterk en heeft er ook duidelijk lol in. Nu niet. Hij is afwezig. Het is weer de oude trage beweger. Hij geeft aan dat hij zich niet lekker voelt. ’s Avonds krijg ik een App van zijn vader. Milo ligt met koorts op bed.

Donderdag 23 januari Het Lint
De tweede loopopnames. Ik was heel bang dat we door de week zonder trainen weer terug waren bij af maar het valt eigenlijk wel mee. De trainingen heb ik vrijwel niet hoeven aan te passen. Als ik thuis de loopopnames vergelijk zie ik slecht graduele verbeteringen. Toch is het qua look & feel wel veel meer een hardloper geworden. Of wil ik dat vooral zien?

Donderdag 30 januari Park de Hoge Weide
De tweede Coopertest. Eigenlijk de eerste echte. Opdracht: loop minstens 3 rondes in elk 2:00. Stiekem hoop ik dat Milo 4 rondes haalt. Maar hij is niet vooruit te branden. De eerste ronde in 2:03 daar verliest hij dus al gelijk marge dat gaat hij nooit meer inhalen. Ik laat hem dit keer doorlopen dan heeft hij in ieder geval die 12 minuten in de benen. De teller staat na 12 minuten op 2050m. Dat valt me nog alleszins mee. Maar we zijn er nog lang niet. En de tijd begint te dringen.

Ik herschrijf het schema. Meer Coopertests. Vanaf volgende week al.

Donderdag 6 februari Het Lint
Coopertest drie. Gekozen voor een andere aanpak we doen deze op Het Lint. Hier zijn 100m markeringen dan kun je een heel vlak tempo lopen. Een tempo van 5:00 per kilometer is elke 100m in 30 seconden. Ik haas nu heel strak. Helaas ook dit gaat niet goed. Milo kan vanaf het begin mijn tempo niet volgen. We lopen de 12 minuten vol Milo perst er nog een eindsprint uit om de 2 kilometer te halen. 2000 meter. Dat is nog minder dan de vorige poging. De ontwikkeling is nooit lineair maar er zit te weinig vooruitgang in.

Het schema gaat wéér op de kop. Voorlopig geen Coopertests meer. We moeten die 12 minuten gaan loslaten. Het wordt meer een revalidatieprogramma, stap voor stap opbouwen. Korte blokken op wedstrijdtempo waarbij we de omvang steeds verder gaan uitbouwen. Dit worden de tussendoor-loopstukken in de groepstraining. Kan hij zich optrekken aan de jongens. Ik omcirkel de Parkrun in mijn agenda. Die is 29 februari. De Parkrun is een loopevenement met tijdregistratie van 2 rondes van 2,5km. Hij moet dus na 12 minuten weer in de buurt van de start zijn. Ik hoop dat de wedstrijdsetting zorgt voor de doorbraak.

Dinsdag 25 februari Castellum
De eerste keer dat we een bloktraining doen tijdens de Conditie & Kracht Plustraining. Ik leg de trainingsmaatjes van Milo uit waarom we dit doen. Ze begrijpen het helemaal en vinden het alleen maar leuk dat ze hem op deze manier kunnen helpen. Milo traint inmiddels een aantal maanden mee en is echt opgenomen in de groep. We beginnen heel voorzichtig: 2x 3 minuten, dat is 600m per keer. Dit blijft een competitieve groep. En dat is goed. Laurens spuit ervan door maar Ralph en Fried lopen aardig op de gevraagde snelheid. Ik loop er op zichtafstand achteraan. Milo loopt het eerste stuk goed mee. Dan wordt het zwaar hijgen. Hij moet na er 400 meter af.
Voor het tweede blok krijgt hij als opdracht mee: aanhaken bij Ralph en Fried en niet meer loslaten. ‘Piep’ we starten weg. Wat is dit nu Milo laat gelijk een gat vallen. Het is net als bergop fietsen dan maak je nooit meer goed. Ralph loopt precies op het goede tempo Milo zit daar ver achter. Ik ben teleurgesteld. En begrijp het niet. Waarom kan hij dit niet? Waarom doet hij dit niet? Alle seinen staan op groen de snelheid zit erin dat heb ik in eerdere trainingen gezien. Fysiek en conditioneel is hij enorm vooruit gegaan, hij loopt nu zonder problemen een half uur een één stuk hard. Ik besef dat het nu echt alarmfase 1 is. Als hij op de Parkrun geen 2200m loopt heeft het wat mij betreft geen zin meer om door te gaan. Ik heb er een hard hoofd in.

Zaterdag 29 februari Máximapark
De Parkrun. Heb Milo op het hart gedrukt: wees op tijd het startschot valt om 9.00 uur. Ben er zelf on-Edwins vroeg. Geen Milo o.k. maar het is ook nog vroeg. Stukje inlopen. 8.55. Geen Milo. Loop richting de start. Daar staan inmiddels meer dan 200 lopers. Ik kijk en kijk Milo staat er niet tussen. 9.00 uur. Start. Kijk nog één keer over mijn schouder. Geen Milo. Woede en teleurstelling en daarna berusting. Het is over en uit. Milo heeft de handdoek in de ring geworpen. Maar als ik de bocht omdraai naar het startpunt voor de tweede ronde zie ik Milo op een bankje zitten. Hij zit er verloren bij. Hij is er dus tóch. Alle negatieve gevoelens zijn in één keer weg. Drie maanden trekken we nu samen op ik ben Milo echt gaan waarderen. Het is een soort van derde zoon geworden. De drive is weer helemaal terug. Ik ga die snotjongen er nu dan doorheen trekken ook. De adrenaline spuit uit mijn oren “Waar was je! ”Ik kon mijn schoenen niet vinden”. Djiezus….. pubers…..

Het gaat eigenlijk best lekker. Milo kan goed mee alleen is het bewegingsritme te laag. De eerste kilometer lopen we precies in 5:00. Dat is goed maar ik merk dat het tempo nog verder inzakt. Wat voor aanwijzingen ik ook geef ik krijg de pasfrequentie niet omhoog. Links en rechts worden we ingehaald. Toch gaat het ook weer niet heel slecht Milo blijft technisch redelijk verzorgd lopen. Het verval blijft daardoor beperkt. 10 minuten. 2400 meter heb ik losgelaten het enige dat nu telt is die 2200m. Want dat is voor mij echt een harde ondergrens. Ik kijk nu continue op mijn horloge. Kom op Milo. Zware ademhaling. 2 kilometer. 11 minuten onderweg. De snelheid is er nu helemaal uit. Maar na 12 minuten staat er 2230 meter op de teller. Hij heeft het gehaald. Ik ben enorm opgelucht. We kunnen dus verder. We zijn er nog lang niet maar ik heb het gevoel dat hij door een psychologische grens is gegaan. Milo heeft hetzelfde gevoel. “Ik was ánders moe”

1 maart go/ no go gesprek met Milo’s vader. Die is onderweg in de auto, Milo’s moeder luistert aandachtig mee en doet actief mee aan het gesprek. Er is nog geen zicht op testdatum. In overleg besluiten we gaan om nog één maand door te gaan. ’s Avonds maak ik schema nummer vier.

Dinsdag 3 maart Castellum
Groepstraining. Er staat 2x 4 minuten op het programma. Dit gaat veel beter dan de vorige training. De eerste keer haalt Milo het keerpunt met een ruime marge hij loopt dik 800 meter. Het tweede blok haalt hij precies de 800m. Ook de volgend training gaat het goed. De knop is echt om!

Zondag 15 maart
Nieuwsbericht | 15-03-2020 | 16:26
Vandaag om circa 17.00 uur geven minister Bruins voor Medische Zorg en Sport en minister Slob voor Basis- en Voortgezet Onderwijs en Media een persverklaring over aanvullende maatregelen in verband met het coronavirus waartoe het kabinet vandaag heeft besloten.

Donderdag 19 maart Park de Hoge Weide
Coopertest vier. De bomen in het park staan vol in de bloesem. Een week zonder groepstrainingen een hart dat letterlijk van slag is. Maar ik voel me goed nu. Rustig. Zen. Dat straal ik ook uit naar Milo. Ik stel hem steeds vragen. Hij moet het uiteindelijk zélf doen straks op de marinebasis in Amsterdam. Hoe ga je de warming-up doen? Wat voelt goed? Ga je nog wat aan looptechniek doen? Wat is het raceplan? [Dat is: weg op 1:45 eerste drie rondes zoveel mogelijk marge opbouwen ronde 4 en 5 verlies beperken laatste ronde vlak lopen, korte eindsprint.]

Milo loopt naar het startpunt. Geef maar aan wanneer je er klaar voor bent dan start ik de tijd. Twee keer diep ademen. Een knikje. Ik zet de timer aan. De eerste ronde gaat in 1:50 mm dat had iets harder gemogen. Ronde twee in 1:58 ai vrij veel verval. Maar de derde ronde gaat ook weer in 1:58. Heel goed! De klap komt echter in ronde vier 2:10 de opgebouwde marge in één ronde bijna verdampt. Ronde 5 wordt cruciaal. 2:02!  Hij pakt weer tijd terug. Dit gaat heel spannend worden maar het zit er echt nog in. Mijn hart bonkt in mijn keel. Loop hem in tegengestelde richting tegemoet. 11 minuten…. Dan moet hij nú de bocht omkomen dan heeft hij nog 1 minuut voor die laatste 200 meter. Precies op dat moment duikt Milo op. Ik brul hem er doorheen. 2300m. Alles geven nu. Perst er een eindsprint uit. Na 11 minuten en 50 seconden passeert Milo voor de zesde keer het startpunt. Hij heeft het gehaald. Ik ben ontzettend blij. Opgelucht. Trots. Maar wat een bevalling.

Epiloog
Maandag 23 maart persconferentie aanscherping maatregelen. In de nabeschouwingen wordt “personal trainers in het park ”drie keer negatief geframed. Ik besluit te stoppen met al mijn trainingen, ook de personal trainingen. Annuleer alle geplande trainingen ook die van Milo. Met pijn in het hart (nb. inmiddels ben ik daar op terug gekomen krijg veel verzoeken voor personal trainingen binnen en het kan en mag ook nog gewoon). De volgende dag schrijf ik een vijfde trainingsschema uit: een onderhoudsschema tot 1 juni. 10 weken. En dat doe ik gratis. Want deze ervaring was onbetaalbaar.

Post a Comment